آنوقت هـا دنيـا ایـن قـدر کوچيـک نب

آنوقت هـا دنيـا ایـن قـدر کوچيـک نبـود و هـر کـسی می تونست خونه ی بزرگـی بـرای خـودش داشـته باشه. البته این که می گم بزرگ ، یعنی هر قدر که دلــش مــی خواســت بــزرگ، بــا اتــاق هــای زیــاد و کمد های زیاد که دیگر اسباببازی ها روی زمين ولو نباشن. می دونين که وقتی اسباب بـازی هـای آدم توی خونه ولو باشه، دیگه آدم ر و تحویل نمی گيـرن و بچه حسابش می کنن و باز هم میدونين که ما بچه ها از این که ما رو جدی نگيرن و روی حرفـامون حساب نکنن، چقدر ناراحـت مـی شـيم ! چقـ در از مرحله پرت شدیم ؟!